ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ν. 23423579

Οι πρόσφατες επιθέσεις στα μέσα μεταφοράς στην Πατησίων δεν απασχόλησαν, κατά την άποψή μου, αρκετά την κοινωνία, ούτε και την Πολιτεία.

Πέρασαν οι σχετικές σκέψεις απ' τα κεφάλια πολλών όπως τα γράμματα στις ειδήσεις των καναλιών στο κάτω μέρος της οθόνης, όπως οι λέξεις πριν τα δελτία ειδήσεων που περνούσαν στο πάνω μέρος της οθόνης και λίγοι έδιναν σημασία. Έχει εξομοιωθεί, πια, με το φυσιολογικό μια τέτοια επίθεση;

Πριν τα γεγονότα της 16ης Ιουνίου, συγκεκριμένα στις 21 Μάη, είχε ξαναγίνει αντίστοιχη επίθεση σε τρόλεϊ. Όπως έγινε, μάλιστα, και τον Ιανουάριο του 2016. Στις 16 του Ιούνη έκαψαν ένα τρόλεϊ, ένα λεωφορείο και κάδους. Έριξαν και κάποιες μολότοφ στην αστυνομία που έφτασε στο σημείο. Κάποιες από τις μολότοφ έβγαζαν φτερά μέσα απ' το χώρο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

Οι διάφοροι πεφωτισμένοι αρμόδιοι βρήκαν τη λύση στο πρόβλημα. Τα παρασκευοσάββατα ν' αλλάζουν δρομολόγια τα τρόλεϊ και τα λεωφορεία, για να μην περνούν μπροστά απ' το Πολυτεχνείο.

Αυτή η άτακτη υποχώρηση της Πολιτείας μαρτυρά πολλά περισσότερα απ' όσο θα ήθελε ο καθένας μας. Όπως, βέβαια, κι η στάση του κόσμου, που δεν έδειξε σοκαρισμένος απ' την αλληλουχία των γεγονότων. Που όχι μόνο δε σοκαρίστηκε, αλλά αδιαφόρησε. Όπως και η άρνηση της όποιας συζήτησης για το θέμα του Πανεπιστημιακού Ασύλου, διότι μέσα στα τόσα προβλήματα που υπάρχουν, είναι δευτερευούσης σημασίας, δε θα φέρει κάποια ουσιώδη βελτίωση ό,τι κι αν γίνει και, σε τελική ανάλυση, δεν είναι η στιγμή γι' αυτά.

Από πότε το Κράτος υποχωρεί και, κυρίως, από πότε πρέπει να υποχωρεί έναντι των όποιων επιθέσεων πραγματοποιούνται, έναντι των πάσης φύσεως παράλογων απαιτήσεων ή εκδηλώσεων συμπεριφοράς των εκάστοτε εγκληματιών, κουκουλοφόρων ή και, απλώς, πολιτών; Με ποιου τρίχρονου νηπίου τον εγκέφαλο σκέφτονται όσοι, αντί να σκύψουν το κεφάλι και να προσπαθήσουν με πείσμα να δώσουν μια λύση κι αντί να ζητήσουν συγγνώμη για την παντελή απουσία αίσθησης ασφάλειας σε συγκεκριμένες περιοχές, ημέρες και ώρες, αρκούνται σε μια εύκολη αλλαγή δρομολογίου ή στην καταδίκη των ενεργειών; Είναι ή δεν είναι η Πολιτεία αρμόδια για να δίνει λύση σε όλα αυτά; Έχει ή δεν έχει η Πολιτεία στα χέρια της τα όποια μέσα καταναγκασμού απαιτούνται κατά περίσταση; Είναι ή δεν είναι, τέλος πάντων, ζήτημα που χρήζει άμεσης ανάλυσης και επίλυσης κι όχι απλών αναφορών;

Τα προβλήματα που έχουν ανακύψει στην περιοχή των Εξαρχείων με τη διακίνηση ναρκωτικών, στο πλαίσιο του οποίου περιλαμβάνεται και η δολοφονία μες στον Ιούνη του διακινητή Χαμπίπι, μήπως περιμένουν ορισμένοι να λυθούν απ' τις αυτόκλητες, αναρχικές, αντιεξουσιαστικές και λοιπές ομάδες πέριξ της Πλατείας; Γιατί, είχαν εκείνες και πριν τη δικαιοδοσία για να την αποκτήσουν τώρα και δεν το γνωρίζουμε; 'Η μήπως δε θέλει κανείς να λερώσει τα χεράκια του, όχι γι' αυτόν καθεαυτόν τον λεκέ, αλλά για να μην υπάρξει κίνδυνος μείωσης των «μπεεεεεε» την επόμενη φορά που θα ζητήσει κάποιου είδους στήριξη;

Σα να παραμερίζουμε πολύ εύκολα θέματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν εξίσου με την οικονομική κατάσταση και πορεία της χώρας και με ό,τι αφορά στο εκπαιδευτικό σύστημα και το σύστημα υγείας.

Και το θέμα του Ασύλου, λοιπόν, που έμμεσα επανέρχεται στο φως κάθε φορά που απ' το Πολυτεχνείο πετάγονται μολότοφ, ξεκάθαρα ανήκει σε αυτά που και πρέπει να συζητηθούν και ν' αναμορφωθούν και ν' αλλάξουν ριζικώς τον ίδιο τους το χαρακτήρα. Γιατί οι όποιες κορώνες, εν έτει 2016, για υφιστάμενο Άσυλο Ιδεών, έχουν προσανατολισμό στον κάδο των αχρήστων. Το Άσυλο έχει πολλάκις αποδειχθεί ότι δεν μπορεί να προστατευθεί απ' τους ίδιους τους φοιτητές, όσο καλοπροαίρετοι κι αν είναι (ας σκεφτούμε τώρα τι γίνεται σε περίπτωση που δεν είναι καλοπροαίρετοι αλλά θέλουν να το εκμεταλλευτούν). Διότι απέναντι σε κράνη, καδρόνια, μολότοφ, λοστούς κι ένα σωρό άλλα, ο διάλογος περισσεύει, οι σφαλιάρες δεν έχουν ελπίδα και η κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση αντίδραση οδηγεί σε χάος, σε ζούγκλα, σε κάτι γενικώς αποφευκτέο όποια κι αν είναι η έκβαση. Νομίζω ότι η πλειοψηφία δε συντάσσεται με την άποψη πως οι μολότοφ είναι ιδέα ή μέρος ιδέας, που κατά τα δημοκρατικά, πάντα, ιδεώδη να γίνεται αποδεκτή. Νομίζω, ακόμη, πως αυτό πρέπει να είναι μέρος μιας γενικότερης ρύθμισης που πάει ένα βήμα παραπέρα, αφήνοντας πίσω και το χαρακτήρα, αλλά και τα χαρακτηριστικά της μεταπολίτευσης. Τα χρόνια του θυμοειδούς στις αποφάσεις και πράξεις έχουν παρέλθει οριστικώς. Η μετάβαση στα χρόνια του λογιστικού έχει προφανώς καθυστερήσει, αλλά παρόλ' αυτά, εξακολουθεί ν' αποτελεί αναγκαία κίνηση. Το Άσυλο, δηλαδή, πρέπει οπωσδήποτε να ξαναπέσει στο τραπέζι, μαζί με ένα βουνό λοιπών θεμάτων.

Η ίδια η Δημοκρατία μπορεί να καταστήσει πολύ λιγότερο αναγκαία κάθε είδους άσυλα. Όπως και να δείξει τη σοβαρότητά της, την υπευθυνότητά της, τα θεμέλιά της. Όχι μόνο να μην περνούν σχεδόν απαρατήρητες ενέργειες σαν αυτές τις εμπρηστικές επιθέσεις, αλλά και να τιμωρούνται και να προλαμβάνονται όσο το δυνατόν περισσότερο. Να προλαμβάνονται όπως ακριβώς πρέπει, όχι με αλλαγές δρομολογίων. Χωρίς καμία απολύτως υποχώρηση έναντι στις ορέξεις μειοψηφιών, χωρίς κανενός είδους ανοχή απέναντι  σε οργανωμένες κινήσεις που μπορούν να εξυπηρετούν από μια τρέλα της στιγμής, μέχρι ολόκληρα πολιτικοκοινωνικά παιχνίδια με περισσή προσοχή στημένα.

Κι η κοινωνία, από τη δική της μεριά, να σκάβει μονίμως πιο βαθιά, να πρήζει, να επιμένει. Να ψάχνεται, ν' ανησυχεί, να εξετάζει, ν' αναλύει και να ξαναψάχνει και να μην τα παρατάει ακόμη κι αν κουράζεται. Κι ο ωχαδελφισμός, στοιχείο χαρακτηριστικότατο της εποχής μας σ' αυτήν εδώ τη χώρα, στο πρώτο του στάδιο απ' την κούραση εμφορείται. Οι σκέψεις να μην παραμείνουν στο θυμοειδές, όπως αναφέρθηκε. Ούτε οι αποφάσεις, ούτε οι πράξεις. Να τις κάνουμε να πηγάζουν απ' το λογιστικό. Και σε κακό δεν πρόκειται να βγει.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση