Ο ΜΕΣΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ

Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί από το ξημέρωμα. Και θα γράφονται όλο και περισσότερα, μέχρι να περάσει κάποιος καιρός, μέχρι να ηρεμήσουν τα νερά και να κοπάσουν οι άνεμοι. Γιατί για τρίτο συνεχόμενο καλοκαίρι, η εθνική Αργεντινής, με μπροστάρη τον κορυφαίο παίχτη του πλανήτη, Λιονέλ Μέσι, κατόρθωσε να μείνει άτιτλη. Κατόρθωσε, μάλιστα, να χάσει και πάλι στα πέναλτι και πάλι από τη Χιλή. 

Αριθμητικό πλεονέκτημα για μερικά λεπτά είχε στο πρώτο ημίχρονο, μέχρι ν' αποβληθεί ο Ρόχο με απευθείας κόκκινη λίγο πριν τη συμπλήρωση των πρώτων 45 λεπτών. Για τον Ιγκουαϊν τι να πει κανείς; Μια ζωή χασογκόλης. "Ναι αλλά έπαιξε στη Ρεάλ", "ναι αλλά στη Νάπολι βάζει 30 γκολ". ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΔΙΩΧΝΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΤΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ.

Το άστρο του Μέσι, που τόσες φορές έχουν δει στην Μπαρτσελόνα και είδαμε και στο φετινό Κόπα Αμέρικα, δεν έλαμψε ποτέ. Φόρτωσε τους αντιπάλους με κάποιες κάρτες, αλλά μέχρι εκεί. Μη ψυχωμένη η Αργεντινή, έχοντας στην πλάτη τον τίτλο του φαβορί, επέλεξε το παιχνίδι σκοπιμότητας με έμφαση στο να μη δεχτεί γκολ. Κι η Χιλή θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ίδιο ακριβώς έκανε, αλλά στα δικά μου μάτια σα να κυνήγησε την κούπα λίγο παραπάνω. Ευκαιρίες έκανα από λίγες και οι δύο, αν και η Χιλή πέραν αυτών, απέπνεε και τον αέρα που είχε αποθέματα ενέργειας.

Με τα πολλά, για να μην κουράσουμε κιόλας με πράγματα που ήδη έχουν γραφεί κυριολεκτικά παντού, οδηγήθηκε ο αγώνας στα πέναλτι. Πρώτο πέναλτι για τη Χιλή ο Βιδάλ, με τον Ρομέρο ν' αποκρούει. Πρώτο πέναλτι για την Αργεντινή ο Μέσι, με τον Αργεντίνο να στέλνει τη μπάλα στα περιστέρια. Και να βγάζει, στο καπάκι, απίστευτη ένταση. Τελικά η Χιλή επικράτησε με 4-2 στη διαδικασία. Ο Μέσι πελάγωσε, ολόκληρη η Αργεντινή πελάγωσε.

Το να σου κολλάνε στο κούτελο την ταμπέλα του λούζερ δεν είναι λίγο, ειδικά αν μετρήσει κανείς το πόσες κούπες αριθμούν τα μεγάλα ονόματα της ομάδας, έστω κι ο Μέσι μόνος του! Καλές οι χρυσές μπάλες, καλά τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα, τα Τσάμπιονς Λιγκ και τα Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων της FIFA. Αλλά ο Μέσι γνωρίζει, καλύτερα απ' όλους, πού θα έφτανε τ' όνομά του αν σημείωνε επιτυχίες με την εθνική Αργεντινής. Όχι μόνο γιατί ακόμη πλανάται από πάνω του η σκιά του Μαραντόνα (και όπως φαίνεται, η σκιά νίκησε), αλλά και γιατί ο ίδιος θα ένιωθε ελεύθερος, θα ένιωθε καλύτερα. Θα επιβεβαίωνε στον εαυτό του ότι μπορεί και σχεδόν μόνος του πολλά, χωρίς αναγκαστικά να τον συνοδεύουν παίχτες του βεληνεκούς του Τσάβι ή του Ινιέστα στο κέντρο ή της ασφάλειας κάποια περίοδο του Πουγιόλ και του Πικέ στα μετόπισθεν ή της ποιότητας του Αγκουέρο στην επίθεση. Βέβαια, το ποδόσφαιρο είναι άθλημα ομαδικό. Είναι στα όρια του παράλογου μια απαίτηση να κερδίζει ένας παίχτης μόνος του τα πάντα.

Αλλά, αφού ο Μέσι ποτέ δεν επέμεινε να βγει απ' το χορό της σύγκρισης με τον Μαραντόνα, αναγκάστηκε να χορέψει. Και παραπάτησε την πρώτη, παραπάτησε τη δεύτερη, μετά γκρεμοτσακίστηκε και μάλιστα με πολύ δυνατό "γκντουπ". 

Ακόμη, θα συμφωνούσε κι πιο δύσπιστος ή πλέον ορκσιμένος πολέμιος του κοντού Αργεντίνου ότι ξεπέρασε τον Μαραντόνα, αν σήκωνε το Κόπα Αμέρικα; Βεβαίως και όχι. Και θα είχε και λόγους να μη συμφωνήσει, απ' την παντελή απουσία σοβαρής Βραζιλίας (ως έτερη υποψήφιας για διεκδίκηση του τίτλου), μέχρι τ' ότι ο Μέσι έχει κάτσει και πάγκο, δεν έβαλε 10 γκολ, σε κάποια γήπεδα δεν είχε καλό καιρό και πολλά, πολλά ακόμη. Πέραν, όμως, της άποψης του κάθε τυχαίου, ένας τίτλος με την εθνική παραμένει τίτλος. Το αντίστοιχο Euro της αμερικανικής ηπείρου δεν έχει την αίγλη του κλασικού Euro, αλλά αυτό δε σημαίνει πως μπορεί να πάει ο οποιοσδήποτε να σηκώσει το τρόπαιο λες και πάει στο περίπτερο να πάρει εφημερίδα. Είναι μία διοργάνωση εθνικών ομάδων, έχει τη δική της αξίας, θα μπορούσε και κάλλιστα ν' αποτελέσει την αρχή για μία πολύ μεγάλη ρελάνς του Μέσι και της Αργεντινής ενόψει του Μουντιάλ του 2018 που θα γίνει στη Ρωσία.

Ο Μαραντόνα προειδοποίησε τους Αργεντίνους να μην γυρίσουν στην πατρίδα, αν δεν πάρουν ούτε φέτος τον τίτλο. Το αν πράγματι επηρέασε μέχρι και μ' αυτόν τον τρόπο την ομάδα, μόνο οι παίχτες το ξέρουν με βεβαιότητα. Εγώ, πάντως, λόγω του μεγέθους της προσωπικότητας του Μαραντόνα, θεωρώ πως λίγη πίεση την άσκησε. Ο Μέσι, έχοντας πια τη μούρη στο πάτωμα μετά από τρίτο χαμένο τελικό σε τρία καλοκαίρι, ανακοίνωσε πως αποχωρεί από την εθνική Αργεντινής, στα 29 του χρόνια. Η απόφαση μπορεί ν' ανακληθεί, άλλωστε δε θα του πει κανείς "μην έρθεις" σε περίπτωση που αλλάξει μυαλά. Όμως, η ίδια η εξωτερίκευση μιας σκέψης που ταλανίζει το μυαλό εξαιτίας, κυρίως, της πίεσης αλλά και δευτερευόντως της αποτυχίας να κερδίσει την κούπα, επιβεβαιώνει τις προηγούμενες δηλώσεις του Μαραντόνα. Ο Μέσι, υποστήριξε, δεν είναι ηγέτης.

Θα έπρεπε ένας ηγέτης να παραμείνει; Θα έπρεπε ένας ηγέτης να κάνει την εθνική ν' αναγεννηθεί για πολλοστή φορά μέσα απ' τις στάχτες των συνεχόμενων αποτυχιών της και να θέσει εκ νέου τους στόχους της ομάδας;  Ναι. Θα έπρεπε να την πάρει απ' το χέρι και να την φτάσει στα γήπεδα της Ρωσίας με αξιώσεις; Εννοείται πως ναι. Θα έπρεπε να φερθεί με το σκεπτικό πως υπάρχει ακόμη περιθώριο; Και πάλι ναι. Διότι με τέτοιο ποδοσφαιρικό μυαλό και ταλέντο και με πόδια που μπορούν να κάνουν τη μπάλα ό,τι θέλουν τις περισσότερες φορές, είναι κρίμα για όλους όσους παραμένουν απλοί κατσαπλιάδες των γηπέδων, για όσους δεν έχουν γευτεί καν τη χαρά της παραμικρής επιτυχίας σε τόσο υψηλό επίπεδο. Για τον κόσμο που τρέχει να τον παρακολουθήσει, για το παιδάκι που είχε στην πλάτη μια πλαστική γαλανόλευκη σακούλα για να νομίζε ότι φοράει φανέλα του Μέσι και της Εθνικής Αργεντινής. Γιατί ολόκληρο το Καμπ Νου παραμιλάει κάθε φορά που αποφασίζει να κάνει με περισσή ευκολία αυτό, που για οποιονδήποτε κοινό θνητό θα χρειαζόταν δύο χρόνια προπόνηση. 

Γιατί κλωτσόντας το τόπι, έχει καταφέρει, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι μεγάλοι, να συγκινήσει ολόκληρο τον πλανήτη, να κάνει ακόμη και τους συναδέλφους του να μείνουν με το στόμα ανοιχτό και ανθρώπους που για δεκαετίες ασχολούνται με το άθλημα, ν' απορούν για το τι ΔΕΝ μπορεί να κάνει αυτός ο άνθρωπος. Γιατί, ακόμη, συγκριτικά με τον Κριστιάνο, ο Μέσι για τον περισσότερο κόσμο είναι ένα κλικ παραπάνω επαγγελματίας. 

Τέλος, γιατί η ιστορία της ίδιας της ζωής του δε συνάδει με την παραίτηση. Είναι, εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, γνωστό το πρόβλημα που είχε ο Μέσι στην ανάπτυξή του. Είναι εξίσου γνωστό το πόσο προσπάθησανκαι ο ίδιος αλλά και οι άνθρωποι γύρω του για ν' αναπτυχθεί. Είναι εμφανές το πόσο πολύ έχει βελτιωθεί ομαδικά και ατομικά τα τελευταία χρόνια. Με το πέρασμα των ετών, όλο και κάτι προσέθετε στην φαρέτρα του και όποτε παρουσιαζόταν ανάγκη ή απλώς μια ευκαιρία για σόου, δε συγχωρούσε. Το χρησιμοποιούσε κι ο κόσμος παραληρούσε. Όταν, λοιπόν, ολόκληρη η πορεία σου δείχνει πως η νίκη έρχεται μονάχα όταν δεν τα παρατάς, μετά από πάρα πολύ κόπο και πολλές αποτυχίες, σε ποιον κάνεις κακό αν τα παρατήσεις; Ποιον αδικείς περισσότερο απ' τους άλλους; Ποιον σταμάτησες να εμπιστεύεσαι;

Απ' ό,τι φαίνεται, μάλλον τον ίδιο σου τον εαυτό. 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση