ΜΕ ΜΙΑ ΣΤΟ ΤΟΣΟ... ΤΙΠΟΤΑ

Συμπληρώθηκε ο ένας χρόνος απ' το βράδυ με τα τσάμικα στο Σύνταγμα. Το ίδιο βράδυ λέγεται πως ο Τσίπρας είχε κατεβάσει μούτρα μέχρι το πάτωμα, ενώ ο Βαρουφάκης, η Ζωή, ο Λαφαζάνης και τα λοιπά στελέχη είχαν ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή, με την Κυβέρνηση ν' αποδέχεται, τελικά, άλλο πακέτο μέτρων από πλευράς εταίρων, βαρύτερο αυτή τη φορά, καθώς και να μην προβαίνει στην πραγματοποίηση της παραμικρής προεκλογικής υπόσχεσης του Προγραμμάτος Θεσσαλονίκης.

Μπορούν, πράγματι, να γραφούν αμέτρητα για όλα εκείνα που συνόδευσαν το Δημοψήφισμα, τα πριν και τα μετά. Όμως, η ουσία όλων αυτών πλέον έγκειται στην ιστορικότητά τους. Το αποτέλεσμα που επήλθε απ' το Δημοψήφισμα, είτε μας αρέσει είτε όχι, ένα χρόνο μετά είναι δεδομένα χειρότερο απ' όσο θα ήθελε ο καθένας μας. Και στους αριθμούς και στην πράξη, αλλά και στο αίσθημα του καθενός - εκεί, άλλωστε, εντοπίζεται εδώ και χρόνια η πηγή των απόψεων περί ελλείματος Δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Ακούγεται κλισέ η ατάκα να μάθουμε απ' τα λάθη του παρελθόντος. Όσο κλισέ, όμως, κι αν ακούγεται, ουδείς αμφισβητεί την αναγκαιότητά της να γίνει καθημερινότητα, ώστε μετέπειτα να γίνει και νοοτροπία.

Επιβάλλεται, δηλαδή, ο κόσμος να φτιάξει τις δικές του ασφαλιστικές δικλείδες, να μάθει να ξεχωρίζει την ουσία απ' την επιφάνεια, αλλά και τον καθαρό λαϊκισμό απ' την πολιτική. Και όλα τα χρόνια της κρίσης, ιδιαίτερα, όμως, τους τελευταίες μήνες, ο λαϊκισμός έχει τον πρώτο λόγο σε όλα. Στις ανακοινώσεις των -κυβερνητικών και μη- κομμάτων, στους νόμους, στις νέες υποσχέσεις. Μονάχα τα τελευταία περί ψήφου στα 17 να λάβουμε υπόψη, μπορούμε να εξάγουμε συμπεράσματα με ασφάλεια.

Η παγίωση, λοιπόν, της νοοτροπίας του αυτονόητου, όσο δύσκολη κι αν μοιάζει, αποτελεί -θέλω να πιστεύω- στόχο μίας μερίδας πολιτών, που δεν αυτοπεριορίζεται στα στενά πλαίσια που άλλοι θέτουν για εκείνους. Αντίθετα, προσπαθεί να διακρίνει καθαρά και πίσω απ' τις λέξεις τον αληθινό χαρακτήρα των όσων λέγονται ή γίνονται. Η αναγκαιότητα της παγίωσης αυτής είναι αναντίρρητη.

Ήταν η πορεία προς το Δημοψήφισμα, το αποτέλεσμά του (λόγω και των παραγόντων που το προκάλεσαν) και η όλη συνέχεια των πραγμάτων μια ήττα των πολιτών; Σαφώς. Όπως ήταν εξαρχής η τόνωση του διπολισμού αντί της εκτόνωσής του, όπως ήταν οποιαδήποτε ταύτιση με κόμματα και πρόσωπα, οποιαδήποτε βαθύτατη πίστη ότι πάντοτε κάποιος άλλος θα βγάλει το φίδι απ' την τρύπα. 

Το κατά πόσο πράγματι υπάρχει μέλλον δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Όμως, αυτός δεν είναι επαρκής λόγος για να παρατηρείται τέτοια στασιμότητα, τέτοια αδράνεια. 

Αν κάποιοι χάρηκαν που ψήφισαν ένα όχι ή ένα ναι και θεώρησαν ότι μ' αυτήν την πράξη έκαναν το χρέος τους ή ένιωσαν ήρωες, κακό του κεφαλιού τους. Θα είναι αργά όταν καταλάβουν πως με την τακτική του μια στο τόσο, είναι αδύνατο να πετύχουν οτιδήποτε.

Πόσο σαφέστερο πρέπει να γίνει, δηλαδή, το συμπέρασμα για να το καταλάβουν ορισμένοι και να πράξουν αναλόγως;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση