ΠΑΓΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ

Είναι τελικά τα τάλεντ σόου και οι τελικές ψηφοφορίες τους καθρέφτης μιας ολόκληρης κοινωνίας;

Για τις άλλες χώρες, δεν μπορώ ν' απαντήσω. Για τη δική μας και με φρέσκια την τσαντίλα τείνω προς το ναι. Γιατί δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα, είναι και η όλη διαδρομή, είναι το κίνητρο, είναι η αιτία της ψηφοφορίας.

Το πρότυπο του κλαρινογαμπρού επικράτησε γι' άλλη μια φορά, μιας και ο Αντρέας Λέοντας κέρδισε. Μέτριος καθόλη τη διάρκεια του X Factor φωνητικά, ένας ωραίος γκόμενος θα λέγαμε με περισσή δόση αμεροληψίας. Τα κοριτσάκια και οι Κύπριοι, όπως σε κάθε διαολεμένο σόου της ελληνικής τηλεόρασης, τον ψήφισαν κατά ριπάς.

Ακόμη, τον ψήφισαν κι όσοι ξαφνικά θεώρησαν τον Παντελίδη, λόγω του χαμού του, τον ελληνικό μουσικό εγκέφαλο του αιώνα μας. Τους έλειψε ο Παντελίδης επειδή σκοτώθηκε στο γνωστό τροχαίο τον Φεβρουάριο, οπότε έσπευσαν με λύσσα να εντοπίσουν κάποιον που δήθεν θα τον αντικαθιστούσε. Λες και μιλάμε για ένα τόσο μεγάλο κενό στη μουσική, που σώνει και ντε έπρεπε να βρεθεί ο επόμενος τέτοιος. Όχι, η πίκρα στην περίπτωση Παντελίδη μένει πρωτίστως για άλλους λόγους κι όχι για μουσικούς. Αν είναι να μιλάμε σοβαρά, να μιλάμε σοβαρά για όλα, όχι για τα μισά.

Κι ο ίδιος ο Λέοντας, όμως, αυτή την εικόνα θέλησε να περάσει, όταν εμφανίστηκε στην οντισιόν για να πει τραγούδι του Παντελίδη και με λουκ που "έφερνε" στον σκοτωμένο τραγουδιστή. Όλα, μα όλα, αυτά είναι κουραφέξαλα. Υπάρχουν καταλληλότερα τάλεντ σόου, π.χ. το Ελλάδα έχεις ταλέντο, όπου δίνεται κι η κατηγορία μιμήσεις.

Τι συν είχε ο Λέοντας σε σύγκριση με τον αντίπαλό του; Τ' ότι θα μπορούσε να λάβει μέρος σε μπουζουξίδικο πρόγραμμα. Ναι, σε ένα απ' αυτά που ο κόσμος στα τραπέζια γίνεται ντίρλα και πετάει λουλούδια στην πίστα και καπνίζει 60 τσιγάρα. Σε εκείνα που χορεύει ο λεφτάς μπάρμπας με την πιτσιρίκα, ο πρώτος επειδή τη γλυκοκοιτάζει κι η δεύτερη γιατί τον εκμεταλλεύεται. Σ' εκείνα απ' τα οποία γιγαντώνεται η φοροδιαφυγή, μιας και απόδειξη ούτε με κυάλια δεν βρίσκεις, σ' εκείνα που έχουν για βιτρίνα ένα σωρό κυκλώματα της νύχτας, σε εκείνα που για κάποιους αποτελεί ολόκληρο επίτευγμα τ' ότι πήγαν μια φορά να τ' ακούσουν από κοντά ή επειδή έβγαλαν βόλτα το αίσθημα, λες και μιλάμε για σκύλο.

Κάπως δεν έπρεπε να στηριχτεί κι αυτή η βιομηχανία της παρακμής στην Ελλάδα; Πώς θα συντηρηθούν όλες αυτές οι αξίες και τα ιδανικά με τα οποία γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές Ελλήνων -αγροτών και μη-, αν κερδίσει κάποιος που δεν τραγουδάει λαϊκά;

Θα έκανα την αντιπαραβολή με την κυβερνητική πολιτική με τη μείωση των διδακτικών ωρών των αρχαίων, την κατάργηση της αριστείας, τη χορηγία του "λίαν καλώς", την αύξηση των διαλειμμάτων και πολλών ακόμη που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην περαιτέρω παγίωση της μετριότητας, όμως το κείμενο θα κατέληγε με πολλές χιλιάδες λέξεις. Κι αυτά, όμως, θ' αναλυθούν κάποια άλλη στιγμή.

Υπάρχει μεγάλη μερίδα κόσμου που εκφράζεται μέσω αυτής της μετριότητας, όποιας μορφής, γιατί μόνο αυτήν κατανοεί στον βαθμό που απαιτείται για να μπορέσει να τη χρησιμοποιήσει και προς την έκφρασή του. Η "τρέλα" που κουβαλούσε ο αντίπαλος του Λέοντα, Ίαν Στρατής, ο χαρακτήρας του, η ουσιαστική για χρόνια ενασχόληση κι επαφή του με τη μουσική και η επιλογή του για ξένο ροκ κι εναλλακτικό ρεπερτόριο έπεφτε πολύ βαριά για μερικούς, που δεν κάθονται να ψάξουν τι λέει ο στίχος γιατί είναι στα ξένα, που δεν μιλάει η μουσική αυτή στην καρδιά τους γιατί δεν έχει μπουζούκι.

Ούτε η κλασική έχει, γι' αυτό και ούτε από αυτήν έχουν ακούσει ποτέ. Ούτε τόσες μουσικές του κόσμου, ούτε απ' αυτές έχουν ιδέα.

Είναι ο νικητής ενός διαγωνισμού θέμα για τόση ανάλυση και γκρίνια; Προφανώς και όχι. Αλλά είναι άξια τόσης γκρίνιας κάθε συνθήκη που επιτρέπει την καταφανή πάταξη της αξιοκρατίας. Βαρύτατες όλες οι προηγούμενες λέξεις, αλλά κάπως πρέπει ν' αποδοθεί και το κατάλληλο βάθος και βάρος στο νόημα. Αξιοκρατικά, δηλαδή, ο νικητής έπρεπε να ήταν ο έτερος υποψήφιος.

Δίπλα δίπλα να μπουν όλες οι εμφανίσεις στα λάιβ και οι οντισιόν, απ' τη μία συναντά κανείς μια συμπαθητική απλώς φωνή κι απ' την άλλη κάτι το ξεχωριστό κι όχι μόνο σε επίπεδο φωνής.

Και ο Ίαν χρειαζόταν αρκετή ακόμη δουλειά. Αλλά φωνητικά έχει κάτι που σπάνια συναντά κανείς, εντός κι εκτός συνόρων. Οποιαδήποτε, δε, σύγκριση για τι καριέρα μπορεί να κάνει άνθρωπος με αυτά τα χαρακτηριστικά συγκριτικά με Τάμτα, Ζήνα, Μαραντίνη είναι τουλάχιστον αστεία. Γιατί μιλάμε γι' ανθρωπάκια, που βρέθηκαν στην καρέκλα του κριτή, δίχως να έχουν αντάξιες περγαμηνές (ούτε θ' αποκτήσουν, άρα πάλι επιβραβεύεται και μαζί παγιώνεται η μετριότητα). Δεν είναι το τέλος του τάλεντ σόου το τέλος όλων, αλλά ο κόσμος στέρησε ένα δισκογραφικό συμβόλαιο από κάποιον που άξιζε να το κερδίσει. Το άξιζε 100%.

Το youtube με τη δουλειά του Ίαν παρουσιάζει ενδιαφέρον, αξίζει να το κοιτάξει όποιος ακούει ξένη μουσική. Μία μικρή γεύση. 

Δεν πρέπει κάποια στιγμή να ξεκινήσουν να λέγονται δημόσια κι αυτά; Επειδή, δηλαδή, τυπικώς επικρατεί το politically correct στα ΜΜΕ, πρέπει να κλείνουμε το στόμα μπροστά στο θέαμα ή στο άκουσμα του βιασμού του αυτονόητου; Μέχρι κι ο Θεοφάνους, που έπρεπε να δείχνει ουδέτερος, φάνηκε ότι ξενέρωσε με την επιλογή του κόσμου...

Ή μήπως, επειδή το παρατραβάμε με την παρουσιαζόμενη προσέγγιση των πραγμάτων, να μην βάλουμε στο ίδιο καλάθι γεγονότα ενός τάλεντ σόου με όσα καθημερινά παρατηρούμε; Βγαλμένα απ' τη ζωή δεν υποτίθεται πως είναι τα ριάλιτυ (η λέξη reality τι σημαίνει άραγε...), εξέλιξη των οποίων είναι και τα τάλεντ σόου; Είναι υπερβολή να χαρακτηρισθεί μια ολόκληρη κοινωνία συντηρητική εξαιτίας των ψήφων που κατά καιρούς δίνει στα σόου αυτά;

Το κάτι καλύτερο ή το κάτι παραπέρα το αντέχουμε τελικά; Όπως στις επιστήμες οι πτυχιούχοι στην Ελλάδα είναι άνεργοι ή δουλεύουν π.χ. σερβιτόροι και στο εξωτερικό σταδιοδρομούν με υψηλότατες αποδοχές σε σπουδαίες θέσεις, έτσι δεν είναι σε όλα, μαζί και τη μουσική; Ποιοι, απ' τις νεότερες γενιές, κάνουν καριέρα στη μουσική εντός των συνόρων; Τι ποιοτικά χαρακτηριστικά έχουν, τι τυπικά και τι ουσιαστικά; Σε όλα, ποιοι είναι αυτοί που βρίσκονται ψηλότερα;

Μουσική, θέατρο, ποίηση, κινηματογράφος, λογοτεχνία, ακόμη και αθλητισμός και πολιτική. Κάθε τέχνη, κάθε μορφής ψυχαγωγία, κάθε τομέας κοινωνικής ζωής κι ενασχόλησης μπορεί να πέσει στο τραπέζι για την αυτή συζήτηση. Παρατηρείται ή όχι καταβαράθρωση;

Και τι άλλο πρέπει να γίνει για να σταματήσουμε να δεχόμαστε έτσι αβίαστα τη νίκη του συνδρόμου του βλάκα μπουζουκόβιου και του κάθε αντίστοιχου βλάκα στις λοιπές εκφάνσεις των τεχνών και των ενδιαφερόντων; Αυτού του -στην καλύτερη- ημιμαθούς ανθρώπου, που αυτοεγκλωβίζεται στα δικά του στερεότυπα ποικίλης προέλευσης, απορρίποντας εκ των προτέρων όλα τα υπόλοιπα, επιμένοντας ότι η δική του άποψη έχει κάτι το παραπάνω. Του ανθρώπου, τέλος πάντων, που μαθαίνει απ' τα πρώτα του χρόνια να κατηγορεί για όλα την αόριστη εκείνη έννοια που λέγεται ρουτίνα και, παράλληλα, μόνο μέσω αυτής να ζήσει. Ό,τι άλλο, ό,τι νέο, ό,τι καλύτερο, ό,τι πέρα από εκείνον δεν μπορεί να το χωνέψει με τίποτα. Ό,τι ξένο δεν μπαίνει στον κόπο να το εξερευνήσει, να του δώσει ευκαιρία. 

Είναι η μικρογραφία ολόκληρης της χώρας αυτή η κατάσταση. Το κίνητρο είναι να σπρώξουν οι εκάστοτε βλάκες (ενίοτε και γκρούπες) τα δικά τους παιδιά. Η αιτία είναι ότι είτε είναι δικά τους είτε είναι όμοιά τους, δεν είναι καλύτερα, γιατί εκεί θα ζηλέψουν. Αν είναι όμοιά τους, ίσως μπορούν να τα χειριστούν. Αν είναι, δε, χειρότερα, καλύτερο γι' αυτούς - θα φαίνονται οι ίδιοι σπουδαιότεροι. Όσο για τη διαδρομή, αυτή ακριβώς είναι που καθιστά την μετριότητα κανόνα αντί εξαίρεσης. Εκεί που θα έπρεπε να βλέπουν κάποιοι στασιμότητα, ένα όριο στην ικανότητα, ένα ταβάνι απόδοσης που όσο κι αν το βοηθήσεις δε θα πάει ψηλότερα, αντ' αυτού βλέπουν σταθερότητα και συνέπεια. Άκρως επικίνδυνη η τέτοιου τύπου "φαντασία". 

Πόσοι άλλοι Ίαν, που δούλεψαν πάνω στο όποιο ταλέντο τους, άξιζαν στην Ελλάδα την επιβράβευση και με τη βούλα; Πόσοι έμειναν, εν τέλει, σ' ένα μπράβο, γραπτό ή προφορικό, αλλά δεν τους απένειμαν τον έπαινο; Πόσα εμπόδια συνάντησαν στο να προχωρήσουν με τον τρόπο που ήθελαν; Ποιοι τα έθεσαν αυτά τα εμπόδια, γιατί τα έθεσαν; Τελικώς, ποιος ευνοήθηκε και τι κατάφερε λόγω της εύνοιας αυτής, που προήλθε απ' την αντίστοιχη σκόπιμη δυσμενή στάση προς κάποιον που πράγματι άξιζε;

Μπορείτε να συγκρίνετε το δημόσιο με τον ιδιωτικό τομέα, την πολιτικοοικονομική εξέλιξη σε άλλες χώρες του δυτικού κόσμου και στην Ελλάδα ή πιο συγκεκριμένα την Ελλάδα και τις λοιπές χώρες που αναγκάστηκαν να προβούν στη χρησιμοποίηση μηχανισμών στήριξης. Μπορείτε να συγκρίνετε ηθοποιούς, τραγουδιστές, συνθέτες, ποιητές, συγγραφείς μεταξύ τους. Και να συγκρίνετε και τις πωλήσεις τους ή το πόσο δημοφιλείς είναι στο διαδίκτυο. Να συγκρίνετε, ακόμη, τις διαφημίσεις που χρέωνε η Αυγή (1.500 φύλλα ημερησίως) και ο Ριζοσπάστης (πολλαπλάσιες πωλήσεις έναντι της Αυγής), με τις τιμές να διαμορφώνονται αντίστροφα... Και βεβαίως, ν' αναρωτηθείτε τι θα γίνει σε περίπτωση που το Υπουργείο Παιδείας προβεί σε όλες τις ενέργειες που έχει εξαγγείλει, με τους 17άρηδες να προικίζονται σύντομα, καταπώς φαίνεται πάντα, με το δικαίωμα του εκλέγειν, μην αποκτώντας, όμως, πλήρη δικαιοπρακτική ικανότητα, κατά τους όρους του Αστικού Δικαίου.

Εδώ, στην Ελλάδα, μπορούμε να βρούμε αμέτρητα παραδείγματα για πού οδηγούν η μετριότητα και η ευνοϊκή στάση προς τα "δικά μας παιδιά". Βράζουμε καθημερινά στο ζουμί μας λόγω αυτών των τακτικών, που δε λένε, όμως, να παύσουν. Η οικογενειοκρατία έχει μεταλλαχθεί, αλλά το νόημα έχει παραμείνει ίδιο. Ακριβώς το αυτό ισχύει και προς την ουσία των πραγμάτων. Ζούμε στα χρόνια του ζενίθ της αποθέωσης του αέναου φαύλου κύκλου. Η αξιοκρατία μας κουνάει το μαντήλι απ' το βαρκάκι που διαρκώς απομακρύνεται, όλο μακρύτερα, όλο ταχύτερα.  

Α, τι θυμήθηκα βραδιάτικα! Εκείνους τους βλάκες τους Ελβετούς που ψήφισαν με ποσοστό 77% "όχι" στο δημοψήφισμα για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση