ΜΟΝΟ ΠΑΘΗΜΑ, ΟΧΙ ΜΑΘΗΜΑ
Ήταν έκπληξη για εμένα εχθές το βράδυ, όταν με πληροφόρησαν ότι προβαλλόταν συνέντευξη του Πρωθυπουργού στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ. Ναι, σε αυτόν στον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε να στείλει εκπροσώπους του το βράδυ του Δημοψηφίσματος το 2015, υποστηρίζοντας ότι ο σταθμός του Φαλήρου έκανε ξεκάθαρα προπαγάνδα υπέρ του "ναι".
Δεν περίμενα ούτε να εντυπωσιαστεί κανείς από τα λόγια του Πρωθυπουργού, ούτε ν' απογοητευτεί. Ο εκνευρισμός δεν είναι άξιος αναφοράς, καθώς παραμένει αμετάβλητος καθόλη τη διάρκεια της κρίσης, ασχέτως του ποιος είναι κάθε τόσο στη θέση του καπετάνιου της χώρας. Μ' ενδιέφερε περισσότερο το πώς θα παρουσιάσει το συναισθηματικό του κόσμο και τι θα υποστηρίξει για τους ψηφοφόρους του, όχι οι υποσχέσεις που εννοείται ότι και πάλι θα έδινε για να συντηρηθεί κάπως το αναθεματισμένο κατασκεύασμα που λέγεται κομματικό ακροατήριο.
Μου ήρθε στο νου η φράση «τά ἀγαθά κόποις κτῶνται», ωστόσο δεν είδα ποτέ τον άνθρωπο αυτό να κοπιάζει. Ούτε σωματικά, ούτε πνευματικά, ούτε ψυχικά. Η πολύωρη διαπραγμάτευση του περσινού καλοκαιριού που τόσο πολύ προσπάθησαν οι του κόμματος να παρουσιάσουν ως ηρωική συγκινεί όλο και λιγότερους στο πέρασμα του χρόνου - κι έχει παρέλθει μονάχα ένας. Κατά τ' άλλα, τη στιγμή που ο Αλ. Παπαχελάς ρώτησε τον Πρωθυπουργό αν έχει αλλάξει ο Τσίπρας που όλοι γνωρίζαμε, ο Πρωθυπουργός απάντησε όχι. Έπειτα προσδιόρισε τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα απ' τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά και αναπόλεσε τον καιρό που το κόμμα του ήταν στην αντιπολίτευση και που ο ίδιος είχε "ερωτική", όπως είπε, σχέση με τους πολίτες-ψηφοφόρους. Σε άλλο σημείο, δε, παραδέχτηκε (ίσως κατά το «γλώσσα λανθάνουσα τα αληθή λέγει») την ύπαρξη ιδεοληψιών, που υποχωρούν μπροστά στο γενικότερο συμφέρον της χώρας.
Το ρεσιτάλ της παραπάνω (αναμενόμενης, μιας και περί εν Ελλάδι πολιτικής πρόκειται) αντίφασης, παρόλ' αυτά, δεν συμπαρέσυρε ένα αντίστοιχο ρεσιτάλ αγωνιώδους συμπεριφοράς, εκδήλωσης άγχους ή αδυναμίας απόκρυψης πίεσης. Μπορεί τα όσα ξεστόμιζε ο Τσίιπρας κατά διαστήματα να μη συμφωνούσαν με προλεχθέντα ή με παλαιότερες τακτικές ή υποσχέσεις του κόμματος, αλλά ο τρόπος που τα είπε δεν έχει αλλάξει.
Παραμένει στο πρόσωπό του η γλοιωδέστερη έκφραση του λαϊκισμού που έχει περάσει από τη χώρα από τη δεκαετία του '80 κι έπειτα. Εντοπίζεται, ακόμη και μετά απ' όσα έχουν γίνει τον τελευταίο ενάμισι και πλέον χρόνο, η ίδια δήθεν αριστερή προσέγγιση των πραγμάτων, απορρέουσα εκ του ανθρωπισμού που επιβάλλει να δείχνει ο σύγχρονος άνθρωπος. Αυτά πορεύονται χέρι χέρι με την ηρεμία ή την ένταση, ανάλογα το περιεχόμενο του λόγου, ώστε να πειστεί ο δέκτης του μηνύματος. Επίμονη η προσπάθεια να παρουσιαστούν τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ ως αυτονόητες ή αναγκαίες κινήσεις κι εξελίξεις.
Και το μπαλάκι, στο πλαίσιο του... τέννις που ο ίδιος ο Τσίπρας υποστήριξε ότι νιώθει πως παίζει, το πέταξε και πάλι απέναντι. Όπως πέρσι το πέταξε στην εξέδρα, έτσι και τώρα, μονίμως σε προηγούμενους και άλλους. Οι κλασικές ατάκες που σημάδεψαν τον κρατικοδίαιτο δικομματισμό ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας περί παραλαβής καμμένης γης, ειδικά στα οικονομικά, ζουν μια δεύτερη περίοδο νεότητας με την Κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Όπως και κάθε κρατικοδίαιτος, μεγαλοσυνδικαλιστής λουφαδόρος, μπασμένος απ' το παράθυρο, κάθε εχθρός της αξιοκρατίας, της ισότητας, της ισονομίας, της δικαιοσύνης.
Η ευκολία με την οποία ο Πρωθυπουργός των τόσων γεγονότων, των τόσων -μη εγκεκριμένων απ' τη λαϊκή εντολή- plan b, των τόσων υποσχέσεων, αλλά και των άλλων τόσων αποκλίσεων απ' τις υποσχέσεις αυτές συνεχίζει ακάθεκτος την πορεία του, σα να μη συμβαίνει τίποτα. «Τα σκυλιά γαβγίζουν αλλά το καραβάνι προχωρά» είχε αναρτήσει πριν καιρό στο Twitter. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται να γνωρίσουν οι συγκυβερνώντες (με τον σκοταδιστή Π. Καμμένο, ας μην το ξεχνάμε αυτό) την έννοια του δισταγμού, όταν πρόκειται για επιλογή ανάμεσα σε αυτό που είναι πράγματι καλύτερο και σε αυτό που ηχεί καλύτερα στα δικά του, ιδεοληπτικά αυτιά.
Γιατί αυτό ακριβώς μαρτυρά η πληρωμένη απάντηση του Τσίπρα στην ερώτηση του Παπαχελά αν αισθάνεται την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη απ' τον ελληνικό λαό: «η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που μας στήριξαν, είχαν επίγνωση ότι θα δώσουμε μια μάχη και προφανώς θα καταλήξουμε σε έναν συμβιβασμό και πολλές από τις δεσμεύσεις μας δεν θα μπορέσουμε να τις υλοποιήσουμε».
Αυτό υποστήριξε -18 μήνες μετά την εκλογή του- ο άνθρωπος που είχε υποσχεθεί πως απ' το πρώτο κιόλας βράδυ της εκλογικής του νίκης, το μνημόνιο θ' ανήκει στο παρελθόν. Σε άλλη ερώτηση του Παπαχελά σχετικά με το κλείσιμο της Ηρώδου Αττικού, τη συνοδεία της ασφάλειας και την επαφή με τον κόσμο, ο Πρωθυπουργός επέλεξε τις γενικότητες και τις αφηρημένες απαντήσεις, πετώντας λίγες λέξεις όπως ασφάλεια και τρομοκρατία, σαν ένα παιδί που δεν έχει διαβάσει το μάθημά του, αλλά χρησιμοποιεί λέξεις που εμπεριέχονταν στο μάθημα που είχε διαβάσει καιρό πριν.
Και ξανά με την προαναφερθείσα ευκολία. Χωρίς ξερό λαιμό, χωρίς να κομπιάζει, χωρίς τη συνήθη τακτική του ΣΥΡΙΖΑ για ανοιχτή, μετωπική σύγκρουση με τον δημοσιογράφο που τολμά να ρωτήσει κάτι και να φέρει τον κομματικό εκπρόσωπο σε δύσκολη θέση.
Πιο πολύ σα ν' ανυπομονούσε ο Τσίπρας εχθές για ερωτήσεις με ειδικό βάρος, στις οποίες θα μπορούσε με την απάντησή του να ικανοποιήσει μεγάλο μέρος εκείνων που τον στήριξαν εκλογικά. Τέτοιες ερωτήσεις για τον Τσίπρα είναι ό,τι το αίμα για τον βρυκόλακα.
Όλοι γνωρίζουμε πώς θα καταλήξει η προσπάθεια εύρεσης ξεκάθαρων, ευθέων απαντήσεων, με σαφείς αναφορές στα προβλήματα και συγκεκριμενοποίηση των λύσεων εντός λογικού χρονοδιαγράμματος. Άκαρπη. Όμως, η ικανότητα του Τσίπρα ν' απλουστεύει όλο και περισσότερο, όσο περνά ο καιρός, τις απαντήσεις του και να χρησιμοποιεί όλο και γενικότερες-αόριστες εκφράσεις είναι μια φιτιλιά που μάλλον λίγοι περίμεναν. Δύσκολα αποδέχεσαι πως το πολιτικό θράσος δεν έχει όρια, δυσκολότερα ακόμη συγκρατείς την αισιοδοξία σου για το μέλλον.
Θα ήταν πράγματι εξαιρετικός για το ρόλο του θείου της κάθε οικογένειας. Ο θείος που το παίζει πιο κουλ σε σχέση με τους γονείς, που δίνει κανά χαρτζιλικάκι, ο τύπος που μετά από κάθε εμπόδιο πάντα βρίσκει να βάλει ένα τεράστιο "αλλά" για να ηρεμήσει τα πνεύματα, αυτός που στα τραπέζια φωνάζει ότι θα κάτσει με τη νεολαία. Για Πρωθυπουργός, όμως, δεν κάνει.
Διότι ο Τσίπρας έχει αφήσει πίσω του την ταμπέλα του ψύχραιμου, που αναντίρρητα απαιτείται στο ρόλο που 'χει αναλάβει, κι έχει τοποθετήσει πάνω απ' το κεφάλι του εκείνη του αναίσθητου. . Μόνον έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω προς τον ψυχικό κόσμο και τη συναισθηματική νοημοσύνη Πρωθυπουργό που υποστηρίζει μισοχαμογελώντας ότι θα χρειαστεί ο κόσμος να κάνει και... μερικές θυσίες τα επόμενα χρόνια, προκειμένου η χώρα να πάει καλύτερα.
Σε μία τέτοια συγκυρία και με την αναισθησία του Πρωθυπουργού της χώρας των 3+1 μνημονίων εξίσου αισθητή με τη ζέστη στα μέση Ιούλη, προκαλεί τρόμο η αναμόχλευση της απλής αναλογικής, της αναθεώρησης του Συντάγματος και της παροχής ουσιαστικών αρμοδιοτήτων στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Τυχαία χρησιμοποιείται η φράση «η ιστορία επαναλαμβάνεται»;
Labels
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Post A Comment
Δεν υπάρχουν σχόλια :